Ana Vega (Uviéu, 1977) é úa escritoraincansable y agayosa que, a pesar da súaedá, ten aparecido nun feixe d’antoloxíaslliterarias y colaborao núa chía depublicacióis. Á súa primeira obraindividual,El cuaderno griego(Universos,2008), ten qu’amecer agora el llibro depoemasBreve testimonio de una mirada(Amargord, 2010) y os volúmenes derelatosRealidad paralela(Groenlandia, 2010)yLlanquihue(Huerga & Fierro), todos encastellano. Fiya de franquía y de tapiego,quer reencontrarse con úa partefundamental d’ella y da súa memoria, cossitos unde foi feliz, unde vivíu de nena.Quer indagar na vinculación cua terra,cua xente que conocéu, y tamién quer trabayar con un rexistro poético que nunconocía hasta agora y que namáis xurdecondo escribe en gallego-asturiano.
_____________________
Con muito orgullo digo
ben alto:
eu veño d'úa familia de músicos ambulantes.
É a miyor descripción qu'eu podera dar
de quén soi, quén hei a ser y a que fun
algún día.
___________________
A Xosé Miguel
Meu tatarabolo pedíu úa sola cousa antias de morrer:
úas cuyarías pra petar na mesa
y fer música.
Qué miyor xeito de tornar a escuridá.
________________
El único recordo que me queda de meu bolo
y al que m'agarro sempre, sempre,
é que pouco antias de morrer
empeñóuse en comprar úa acordión encarnada
y tocalla con tanta dedicación
qu'a morte case nun puido llevallo
pol xeito en que taba agarrao a ella.
Con muito orgullo digo
ben alto:
eu veño d'úa familia de músicos ambulantes.
É a miyor descripción qu'eu podera dar
de quén soi, quén hei a ser y a que fun
algún día.
___________________
A Xosé Miguel
Meu tatarabolo pedíu úa sola cousa antias de morrer:
úas cuyarías pra petar na mesa
y fer música.
Qué miyor xeito de tornar a escuridá.
________________
El único recordo que me queda de meu bolo
y al que m'agarro sempre, sempre,
é que pouco antias de morrer
empeñóuse en comprar úa acordión encarnada
y tocalla con tanta dedicación
qu'a morte case nun puido llevallo
pol xeito en que taba agarrao a ella.
______________
Eu sempre recordo pra salvarme del mundo
aquel momento nel qu'espertaba na casa de meus bolos,
as andolías parecían invadir el mundo entero,
y nada más abrir os oyos eu vía polla ventá os árboles
qu'el vento aballaba pouco a pouco.
Eu hei a recordar sempre a fortaleza con qu'as reices
da naranxeira da mía casa s'agarraban á terra,
ua llección que nun hei a esqueicer nunca.
Eu sempre recordo pra salvarme del mundo
aquel momento nel qu'espertaba na casa de meus bolos,
as andolías parecían invadir el mundo entero,
y nada más abrir os oyos eu vía polla ventá os árboles
qu'el vento aballaba pouco a pouco.
Eu hei a recordar sempre a fortaleza con qu'as reices
da naranxeira da mía casa s'agarraban á terra,
ua llección que nun hei a esqueicer nunca.
